กลางสายหมอก เด็กคนหนึ่งวิ่งตามผีเสื้อ กับหมู่แมลงที่บินไป เธอก้าวผ่าน สู่ความงามท่ามกลางไม้ดอก ที่จุดอารมณ์ให้เลยไกล เป็นอีกวันที่แสนอบอุ่น จากไอดินแสงแดด ฟ้าที่งามสด เมฆที่ลอยอยู่ ดูช่างงามเหลือเกิน ลมพัดอ่อน บอกเวลาล่วงเลยคล้อยบ่าย แต่เด็กคนเดิมก็ยังซน ทางสายใหม่ ส่งเธอไปเส้นทางสายเปลี่ยว โดดเดี่ยวเดียวดายวกเวียนวน บนเส้นทางที่สวยจับจิต เปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า ฟ้าก็ดูหม่น เมฆก็ลอยจาก สิ่งงามๆลางเลือน ของใหม่ๆ สีสันแปลกๆ ชักพาให้เธอหลงเพลิน ทุกๆสิ่งเหมือนจะฉุด ให้หลงละเมอ ให้ตัวเธอเองก้าวเดินไปผิดทาง เธอร้องไห้ อยากให้ใครชักคนชี้นำ กลับสู่ที่เดิมที่เธอมา ของใหม่ๆ สีสันแปลกๆ ชักพาให้เธอหลงเพลิน ทุกๆสิ่งเหมือนจะฉุด ให้หลงละเมอ ให้ตัวเธอก้าวเดินไปสู่ ภาพลวงๆ แสงสีหลอกๆ โน้มนำให้เธอหลงทาง พบว่าชีวิตโดดเดี่ยว หงอยเหงาเปล่าเปลี่ยว จนอยากกลับไปที่เดิมที่จากมา
http://music.gmember.com/flash/jedakrAkraM.swf?songid=0000298501&autostart=0&adslot=2
Author Archives: happyrich
กลางสายหมอก…
ไม่เคยจะรู้….เพราะไม่เคยบอก
ก็เธอไม่เคยจะรู้… ว่าคนที่รอ.. ว่าคนที่คอย.. เค้ารู้สึกอย่างไร… เค้าน้อยใจสักเพียงไหน เธอไม่เคยรู้… หรือหากเธอจะรู้.. ก็คงจะแค่เดา เพราะฉันจะบอกเธอ…ว่าฉันไม่เหงา ไม่เจอกันวันนี้ ก็ได้… ** อยู่คนเดียวจะเหงาสักเท่าไร ไม่มีเธอแล้วฉันทนได้… ไม่แคร์อะไรเลย สิ่งที่ถามจะซ้ำเรื่องเก่า…. ไม่มีเค้าแล้วฉันไม่เศร้า…. ใช่น้อยใจอะไรเลย… ไม่เคยจะรู้….เพราะไม่เคยบอก ไม่เคยจะรู้….เพราะไม่เคยบอก ไม่เคยจะรู้….เพราะไม่เคยบอก เพราะชั้นไม่บอก….
ไม่เคยจะรู้….เพราะไม่เคยบอก
พฤติกรรมที่น่าเบื่อ…
ที่มาเขียนในวันนี้ … เพราะพอดีว่ามีเหตุการณ์ที่่ทำให้ชั้นได้รู้ซึ้งกับคำว่ามนุษย์มากขึ้น…
สิ่งมีชีวิตที่เข้าใจพฤติกรรมยาก… คาดเดาได้ยาก…
เพราะอะไรหน่ะเหรอ ชั้นคิดว่าเพราะว่ามนุษย์หน่ะสามารถบิดเบือนความรู้สึกของตัวเองได้ (เก่งมากเก่งน้อยอาจจะขึ้นอยู่กับความสามารถเฉพาะตัว 555)
.. ที่พูดแบบนี้ไม่ใช่คิดว่าจะว่าอะไรใครนะ เราเองก็เป็นคนเหมือนนี่นะ และก็มีบ้างที่ฝืนๆ ทำไปไม่รู้เนียนหรือเปล่า
เพียงแต่ว่า เรื่องบิดเบือนความรู้สึกนี่ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่
…ชั้นมีความรู้สึกว่า ยิ่งต้องเผชิญผู้คนมากมายเท่าไหร่ ..ยิ่งต้องใช้ความสามารถส่วนนี้ค่อนข้างสูง โชคดีนะที่ไม่ค่อยได้พบปะผู้คน
เพราะเป็นคนตรงเกินไปป่าวไม่รู้ สมองก็คิดไรไม่รู้ บางทีชีวิตของตัวเองยังไม่มีไรดีเรย ดันไปคิดห่วงคนนู้นคนนี้ หรือไม่ก็คิดไรไร้สาระ
ทุกครั้งที่น้ำตาไหล ห้ามน้ำตาไม่เป็น ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความอะไร แต่ชั้นไม่ชอบเรย อยากจะเป็นคนที่ไม่รู้สึกกับอะไรเรย
อยากเป็นคนไม่ต้องไปอ่อนไหวในความคิด ถึงมันจะน่าสงสาร หรืออะไรหรือจะเสียใจ ทำไมน้ำตาต้องไหล ให้คนอื่นรู้ด้วยก็ไม่รู้เบื่อมากๆ เมื่อไหร่โรคนี้จะหายซะทีไม่รู้
ทั้งๆที่คิดแบบนี้อยู่ทุกครั้ง แต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเรยสักนิด
มีคนบอกชั้นว่ามันเป็นส่วนดีถ้าเราใช้มันในทางที่ถูกที่ควร มานั่งคิดดู จะใช้พฤติกรรมแบบนี้แบบมีประโยชน์ยังไง นึกไม่ออก จริงๆทุกครั้งที่น้ำตาไหลก็พยายามกลืนๆไปแต่บางทีมันไม่ทันอ่ะมันเอ่อออกมาซะก่อน
สำหรับชั้น เสียใจก็ร้องไห้ ดีใจก็ยิ้ม โกรธก็หน้าบึ้ง ไม่ชอบก็ไม่คุย อะไรรู้สึกไม่ดีก็พูด มันบังคับไม่ค่อยได้เรย แต่อันหลังนี้ ดีขึ้นนะ พยายามไม่พูดอะไรที่ไม่มีประโยชน์ออกมาก็ดีขึ้นแต่บางทีก็อดไม่ไหวเรยย เฮ้อ
สงสัยต้องฝึกอีกนาน กว่าจะบังคับร่างกายไม่ให้ทำไรตามความคิด และจิตใจ เหอๆๆๆๆ
เพ้อเจ้อ กับ สิ่งที่รอ …
จะสิ้นปีอีกแล้วเหรอเนี่ย ปีนี้บอกไม่ถูกว่าเวลาเดินช้าหรือเร็ว คงเพราะสมองคิดกลับไปกลับมา บางทีก็อยากให้ถึงสิ้นปีเร็วๆ บางทีก็ยังไม่อยากให้ถึงมันอาจเป็นเพราะว่าสิ้นปีนี้ชั้นมีอะไรบางอย่างที่เฝ้ารอ … ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าอะไรที่รอคอยอยู่นั้น กับสิ่งที่ชั้นคิดไว้มันจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า หรือว่าเป็นเพียงแค่จินตนาการที่ชั้นคิดไปเอง ทั้งๆที่อาจไม่มีอะไรจริงก็ได้ แต่ไม่ว่ามันเป็นแค่สิ่งที่ชั้นคิดไปเอง หรืออะไรก็ตาม แต่อย่างน้อยมันก็มีความสุขนะ อย่างน้อยก็ช่วงเวลานึง ไม่รู้ว่าความสุขมันจะหายไปมั้ย หลังจากที่ชั้นเจอความจริง – -‘ (ประมาณว่า ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย … แต่ชั้นกำลังจะตายเพราะความจริง… หรืออย่าไปรู้มันจะดีกว่าป่าวหว่า ….)
ที่จริงก็โตมากๆแล้วนะ ก็ยังมีมุมเล็กๆที่เพ้อเจ้อ … บ้าบอ … เหมือนไม่รู้จักโต แต่จริงในบางทีในความเพ้อเจ้อ บ้าบอ ต้องบอกว่าบางทีมันเป็นความจริงใจต่อตัวเอง ที่เราทำมันออกมาจากใจ… โดยไม่ได้กลั่นกรอง โดยไม่ได้ใช้สมอง … บางทีอะไรแบบนั้น มันก็แค่สิ่งที่ออกมาจากหัวใจ… ที่เป็นอยู่ตอนนี้ยิ่งเพ้อเจ้อใหญ่ คงเป็นเพราะเรื่องงานต้องใช้สมองมากไป เรยทำให้เรื่องอื่นไม่เคยใช้สมองเอาซะเรย … แต่จริงนะถึงแม้จะเคยได้ยินก็เหอะ ว่า “ผู้ชายรักด้วยสมอง แต่ผู้หญิงรักด้วยหัวใจ” ประโยคนี้ได้ยินมานาน ได้ยินและก็คิดด้วยนะไม่ใชไม่คิด เรื่องอะไรถึงชั้นจะเป็นหญิงแต่ก็มีสมองนะเฟ้ยยย ไรแบบนี้ และก็บอกตัวเองมาตลอดว่าต่อไปนี้จะใช้สมองกับความรัก แต่พอเจอความรักทีไร ไม่รู้รอยหยักของสมองมันหายไปหรือยังไง ถึงได้ไม่เคยมีเหตุผล ไม่เคยคิดเรื่องที่เคยบอกตัวเองนักบอกตัวเองหนา ว่าอย่าไปเชื่อ อย่านู่นนี่นั่น อย่า…ๆๆๆๆ ถ้าจะบอกว่าเพราะความรักทำให้คนตาบอด บางทีชั้นอาจเป็นคนนึงที่ไม่ใช่แค่ตาบอด แต่สมองฝ่อไปด้วยก็ได้ 555 พูดมาแบบนี้ก็อายตัวเอง …. เอาเหอะ ถึงแม้จะไร้สมองยังไง ก็ยังเป็นคนมีหัวใจ หากหัวใจต้องเจ็บเพราะสมอง มันก็ไม่แปลกอะไร ใครอยากใช้สมองก็ใช้ไป ไม่แน่ว่าใจดวงนี้ถึงมันจะคิดไม่ได้ บางทีอาจชนะสมองเข้าสักวันสิน่า …^^
ปล. น้ำจะท่วมโลกอยู่แล้ววว ยังมานั่งเพ้อเจ้ออีกได้นะ เป็นไรมากมั้ยนี่ เยอะไปมั้ยยยยยยย แอนเอ้ยยย
นิ่ง-สงบ-เงียบ
… นานและก็นาน ที่ไม่ได้เข้ามาเขียนเรย ไม่ค่อยชินกับ tools นี้เท่าไหร่ ชินกับ space มากกว่านะ
จริงๆ ตอนนี้เหมือนจะรู้สึกดีนะ จากที่ผ่านวันเวลา … มันเหมือนกับน้ำโคลนที่ตกตะกอน เหลือเอาแต่น้ำใสๆ และก็เทเอาแต่น้ำใสๆออกมา อะไรที่เป็นตะกอนเราก็เอามันทิ้งไป … ครั้งนี้ดูเหมือนการตกตะกอนจะใช้เวลานานพอควร
แต่ก็คุ้มค่าจริงๆ ได้อะไรมากมาย อาจมีเสียอะไรไป ถึงแม้จะต้องมานั่งเสียใจ แต่ตอนนี้เราเอามันทิ้งไปหมดแล้วนี่ เพราะอดีต ยังไงก็คืออดีต และมันก็เป็นอดีตไปหมดแล้ว .. ทุกอย่างในอดีตมันก็เหมือนเป็นเพียงแค่วัตถุโบราณ จะมีค่าหรือไม่ขึ้นอยู่กับเรา เห็นว่ามันมีค่าหรือเปล่า…เราก็คงเก็บไว้แต่สิ่งที่มีค่าทางจิตใจ หรือไม่ก็เก็บไว้เฉพาะสิ่งที่จะทำให้เราได้กำไร อะไรที่ไม่มีค่ามันก็กลายเป็นขยะ…และเราก็โยนมันทิ้งไป …… สิ่งที่อยู่กับเราตอนนี้คือปัจจุบัน และมันก็สำคัญมากๆเรยนะ เพราะว่า มันกำลังจะกลายเป็นอดีต ซึ่งขึ้นอยู่กับเรา ว่าเราจะทำให้มันกลายเป็นอดีตที่มีค่าหรือเปล่า. เวลาตั้งมากมายที่เป็นเวลาอดีต มันมีอยู่แค่สักกี่วินาที กี่นาที กี่ชั่วโมงกัน ที่เราทำให้มันมีค่า แค่นี้ก็พอจะนึกภาพออกว่า เราได้ใช้เวลาโดยไร้ค่าไปมากมายขนาดไหน ซึ่งมาคิดดู จริงๆก็เป็นเรื่องยากนะ แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ว่างเปล่านะสำหรับชั้น อย่างน้อยก็มีอะไรที่มีค่า และน่าแปลกว่าสิ่งที่มีค่าสำหรับชั้น คือการที่ได้ทำอะไรๆ ให้ครอบครัว ให้พ่อแม่ มันเป็นสิ่งที่มีค่ามากจริงๆ และมันอาจเป็นเพียงสิ่งเดียวที่คอยหล่อเลี้ยงจิตใจของชั้น … (ลองดูสิ ลองทำเหมือนชั้น หลับตาแล้วย้อนเวลากลับไปนานเท่าที่จะทำได้ และคิดถึงสิ่งที่มีค่า จะเห็นและรู้สึกเหมือนชั้นหรือเปล่า มันไม่ใช่แก้วแหวน เงินทอง ไม่ใช่รถ ไม่ใช่บ้าน ในหัวใจจริงๆ จะเจอสิ่งที่มีค่าจริงๆ นั่นแหละ สุดยอดมั้ยหล่ะ 555)
และสุดท้าย จริงๆ ชีวิต ที่ นิ่ง สงบ และ เงียบ จริงๆมันคือความสุขนะ ถ้าเราตัดกิเลส สิ่งอื่นๆที่พอเราไขว่คว้ามันไม่ใช่แค่ยากบางทีกลับกลายเป็นว่า คว้าผิด คว้าถูก ไอ้ที่อยากได้ก็ไม่ได้ สิ่งที่ไม่อยากได้ก็ได้ ทำให้ชีวิตวุ่นวาย สับสน ปนเป อลหม่าน โหดูสิ แค่นี้ก็เขียนอธิบายไม่ถูกละสับสนวุ่นวายไปใหญ่ แต่มันยากจริงๆนะ ที่จะทำใจให้นิ่ง ให้ไม่สั่นไหว และ ชั้นก็ทำไม่ได้ เวลามีสติก็คิดได้ แต่จริงเหอะ ไม่เคยมีสตินี่สิ … เฮ้อ ในเมื่อใจยังไม่นิ่ง ก็ไม่มีทาง สงบ เงียบ และสุดท้ายก็ไม่มีทางมีความสุขจริงๆได้
แปลกนะ ทั้งๆที่เห็นความสุขอยู่แค่เอื้อม … แต่กลับไม่เคยไปถึง … และดูเหมือนไม่มีวันถึง ….
คนที่รออยู่…
คนที่รออยู่ – Flure [ฟลัว]
ที่ชีวิตคนหนึ่งควรต้องมี
คนที่ฉันเฝ้ารอ
เฝ้าคอย
คอยวันคืนที่ได้เจอกันสักที
โอ้เธอ…คนที่ฉันต้องการอยากพบเจอ
อยู่ที่ตรงไหน
เธอคือคนหนึ่งคนที่ฉันค้นหาอยู่
ช่วยออกมาปรากฏกายสักที
ให้ฉันไม่ต้องงมงาย
ฝังใจอยู่กับความเหงาหรือเศร้าอย่างในตอนนี้
โอ้เธอ…คนที่ฉันต้องการอยากพบเจอ
อยู่ที่ตรงไหน
จะมีใครสักคนหนึ่ง
คนเดียวที่ฉันต้องการจะยอมทำทุกๆ
สิ่ง
และทำทุกทางเพื่อเจอะกับความรักที่แท้จริง
ยอมได้ทุกสิ่งเพียงเพื่อได้เจอกับเธอนั้น
จะมีใครบ้างหรือเปล่า
จะช่วยบรรเทาความเหนื่อยจากใจที่แสนไหวหวั่น
ขอเพียงได้เจอแม้ช่วงเวลานั้นจะสั้นๆ
ที่ได้พบกัน
โอ้เธอ…ได้ยินไหม
เธอได้ยินไหม
โอ้เธอ…คนที่ฉันต้องการอยากพบเจอ
อยู่ที่ตรงไหน
จะมีใครสักคนหนึ่ง
คนเดียวที่ฉันต้องการจะยอมทำทุกๆ
สิ่ง
และทำทุกทางเพื่อเจอะกับความรักที่แท้จริง
ยอมได้ทุกสิ่งเพียงเพื่อได้เจอกับเธอนั้น
จะมีใครบ้างหรือเปล่า
จะช่วยบรรเทาความเหนื่อยจากใจที่แสนไหวหวั่น
ขอเพียงได้เจอ
แม้ช่วงเวลานั้นจะสั้นๆ
ที่ได้พบกัน
โอ้เธอ…ได้ยินไหม
จะมีใครสักคนหนึ่ง
คนเดียวที่ฉันต้องการจะยอมทำทุกๆ
สิ่ง
และทำทุกทางเพื่อเจอะกับความรักที่แท้จริง
ยอมได้ทุกสิ่งเพียงเพื่อได้เจอกับเธอนั้น
จะมีใครบ้างหรือเปล่า
จะช่วยบรรเทาความเหนื่อยจากใจที่แสนไหวหวั่น
ขอเพียงได้เจอ
แม้ช่วงเวลานั้นจะสั้นๆ ที่ได้พบกัน
โอ้เธอ…ได้ยินไหม
…ขอโทษตัวชั้นเอง…
และก็ไม่อยากทำสิ่งที่ผิดพลาดทั้งนั้น…
เดินๆอยู่เกิดสะดุดหิน … หกล้ม ก็ถือเป็นสิ่งที่ผิดพลาดได้เหมือนกัน
เพียงแต่ในการสะดุดครั้งนี้ เราจะคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นในแง่มุมไหน
เราสามารถคิดโกรธโทษหินได้ ว่าใครใช้ให้มันมาอยู่ตรงนี้นะ
หรือ นู่นเรย โทษไปว่าใครกันนะเอาหินมาไว้ตรงนี้
และสุดท้าย ก็อาจจะคิดเสียว่า เราไม่น่าเดินไม่ระวังเรยย
ชั้นว่าคนส่วนใหญ่ (น่าจะนะ หรืออาจชั้นคนเดียวก็ได้ ฮาๆ) ลึกๆในหัวใจจะมองความผิดจากคนอื่นก่อน
แต่ถ้าเกิดต้องตะโกนความคิดนี้ไปดังๆ ก็จะ พูดเสียว่า มันเป็นเพราะชั้นเอง เพราะตัวเราเอง
แต่เสียงเงียบๆที่อยู่ข้างในจิตใจ อาจไม่โทษตัวเองเรยก็ได้ หรืออาจจะเพียงแต่แบ่งรับแบ่งสู้
ในแต่ละมุมของความคิดจริงๆก็ประโยชน์หมดแหละเนอะ ไม่ว่าจะโทษคนอื่น มันก็จะสอนให้เราได้เรียนรู้ว่า เราไม่ควรจะไว้ใจสิ่งรอบตัวหรือคนอื่นมากเกินไป หรือหากจะโทษตัวเองก็ต้องสำนึกได้ว่าไม่ควรจะทำแบบนี้แบบนั้น
มีอีกมุมนึงคือ เรียนรู้จากความผิดพลาดของคนอื่น อันนี้ก็ถือเป็นกำไรของชีวิต ไม่ต้องกระโดดไปทำมันเอง แต่เป็นบทเรียนฟรีๆ อันนี้ชอบๆ 55
ถ้าเกิดเดินสะดุดหินแล้วล้มก็อาจจะเจ็บน้อยกว่าวิ่งมาด้วยความเร็วสูง ยิ่งเร็วยิ่งเจ็บหนัก…
ชีวิตบางที ต้องค่อยๆเดิน … ก็เหมือนชีวิตที่ต้องมีสติ ค่อยๆคิด
เพื่อที่ว่า ความผิดจะได้เกิดได้น้อย หรือถ้าเกิดก็จะได้เจ็บตัวน้อยที่สุด
… หากว่าใครเกิดสะดุดหิน หกล้ม ก็อย่าได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่….
ต้องรู้จักให้อภัยตัวเอง …. และ ก็อย่าลืมให้อภัยคนอื่นด้วยหล่ะ เหอๆ (เตือนตัวชั้นเองอ่ะนะ)
…ชั้นอยากจะขอโทษตัวชั้นเอง แล้วชั้นจะพยายามจะให้อภัยตัวเอง … แต่ก็ไม่น่าให้อภัยเรยจริงๆให้ตายสิ
Happy Rich 